هنر مَهسا علافر ریشه در عطش باستانشناسانه برای آرشیوها، روشهای معاصر تصویرسازی، و کاوش در معنا و اهمیت هویت و فرهنگ دارد. او در مسیر بهکارگیری رویکردهای مختلف برای استعمارزدایی از نگاه غربی به آنچه «شرق» نامیده میشود، نشانههای فرهنگیای را بررسی میکند که سیاستهای هویتی و عادتهای دیگریسازی را—چه نسبت به شرق و چه غرب—تداوم میبخشند. او با آرشیوهای یافتشده کار میکند؛ آرشیوهایی که بسیاری از آنها حاصل جستوجوهای او در آتلیههای رو به زوالِ پرتره در زادگاهش، تهرانِ ایران، هستند؛
جایی که سنتهای ساخت هویت جمعی پس از دگرگونی سیاسی بزرگ سال 57، در حال بازتعریفِ فرآیند دروننگری و بازنگری یک ملت کارگر و
ناگهان دینزده
بود